Άγχος; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!!!

«Γιατί αγχώνεσαι…;», όταν μου θέτουν αυτό το ερώτημα στην αρχή θυμώνω, - έπειτα το καλοσκέφτομαι - μετά από ατελείωτες ώρες τρεξίματος, διαβάσματος, θεματολογίας, άστοχων σκέψεων του τύπου… «αχ τι ώρα θα φτάσω…, μήπως θύμωσαν με αυτό που είπα…, πρέπει να πάω για συναλλαγές σήμερα και δεν προλαβαίνω…, μήπως ήμουν υπερβολική…, πότε θα φτιάξω το χρονοδιάγραμμα μελέτης…, πάλι σήμερα δεν προλαβαίνω να πεταχτώ στο γυμναστήριο…, πότε θα πάρω τηλέφωνο τα φιλαράκια μου..., μήπως δεν του άρεσα..., μήπως… μήπως, μήπως, μήπως αχ… ουφ…».

Τελικά αξίζει τον κόπο να αγχωνόμαστε με το παραμικρό; Άλλωστε αυτοί που μας αγαπούν δείχνουν κατανόηση και δεν παρεξηγούν. Το άγχος - αν το επιτρέψουμε - παραμένει, χτυπάει κόκκινο κυρίως τις νύχτες… όταν προσπαθείς να χουχουλιάσεις και να περπατήσεις σε ονειρικά μονοπάτια… τότε το ροζ συννεφάκι της χαλάρωσης και ξενοιασιάς γεμίζει με οικονομικές υποχρεώσεις, απολογισμούς της ημέρας που πέρασε τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, σκέψεις ξανά σκέψεις… κόμπος στο στομάχι και βαθύς αναστεναγμός.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

 Άλλωστε η εποχή που βιώνουμε δεν ενδείκνυται για το αντίθετο… δυσκολίες, αβεβαιότητα για το μέλλον, έλλειψη διάθεσης, μελαγχολία. Όλα γίνονται ένα καταπιεστικό συνονθύλευμα που εκρήγνυται στο μυαλό, δημιουργώντας συσπάσεις πόνου στο στομάχι που σε βασανίζουν μέχρι το ξημέρωμα.

Στρες – άγχος δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία πηγάζουν μέσα από γνωστικές – συναισθηματικές διαδικασίες και σου κάνουν τη ζωή κόλαση!!! Μπορούμε να καταπολεμήσουμε αυτούς τους βραχνάδες; Μακάρι να βρω τη φόρμουλα και να μη τριγυρίζω σαν το φάντασμα… νομίζω όμως ότι είμαι σε καλό δρόμο.

Στη τελική, πρέπει να είμαστε τέλειοι σε όλα; Η ζωή είναι τόσο όμορφη και σύντομη, γατί να την μπλοκάρουμε αντί να την απολαμβάνουμε; Πρέπει να προγραμματίζουμε την κάθε κίνηση μας; Όχι, όχι… πρέπει να αφεθούμε… και να ζήσουμε, δημιουργικά, με γέλιο, χαρά… και πάθος!!! Δεν  με ενδιαφέρει πλέον αν πρέπει να πεταχτώ για  ρεπορτάζ ή σε ένα επαγγελματικό ραντεβού και είμαι με τη φόρμα και τα αθλητικά. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν παραδώσω την εργασία μου πρώτη από όλους αλλά στο παρά πέντε της καταληκτικής ημερομηνίας (παράδοσης). Δεν με ενδιαφέρει αν θυμώνουν κάποιοι που στην ουσία δεν τους έχω πειράξει. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για μένα από τη στιγμή που εγώ τα έχω βρει μια χαρά με τον εαυτό μου. Δεν με νοιάζουν οι ψευτο - συντηρητισμοί των μικρών κλειστών κοινωνιών και τα κουτσομπολιά. Εγώ ξέρω ποια είμαι και αυτό μου αρκεί!!! Επιτέλους μήπως ήρθε η ώρα να κλείσουμε τα αυτιά στις κακές σειρήνες και να κοιτάξουμε τον εαυτό μου, άλλωστε η ζωή για τον καθένα είναι αποκλειστικό δικαίωμα του, το πώς θα τη δρομολογήσει…

Δεν με νοιάζει αν δεν καταφέρω να ανταποκριθώ σε όλες τις υποχρεώσεις μου. Δεν με νοιάζει αν σε κάποιους δεν αρέσω, αλίμονο αν ήμασταν αρεστοί σε όλους. Πλέον νιώθω χαρούμενη που και αυτή την ημέρα έχω υγεία και διάθεση να την απολαύσω!!!