Editorial: ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ ΠΕΝΘΕΙ!!!

Της Γιώτας Περήφανου

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και πριν γίνω βάρος στο παιδί μου», έγραψε στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα  - που άφησε δίπλα του λίγο πριν βάλει τέλος στη ζωή του, νωρίς το πρωί της Τετάρτης στην Πλατεία Συντάγματος - ο 77χρόνος συνταξιούχος φαρμακοποιός με το πιο τραγικό τρόπο. 

Στο άκουσμα αυτής της θλιβερής είδησης αμέτρητα δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο μου και ένα τεράστιο γιατί κυριαρχεί συνεχώς στη σκέψη μου. Ένας αγανακτισμένος συνάνθρωπος μας στράφηκε μπροστά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, πάτησε τη σκανδάλη και βύθισε ένα ολόκληρο Έθνος στο πένθος. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Πόσα ακόμα θύματα οικονομικής αυτοκτονίας θα θρηνήσουμε; 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ EDITORIAL

Δεν λαϊκίζω, δεν κλαίγομαι… περιγράφω εικόνες μιας άλλης εποχής… δυστυχώς όμως δεν φανταζόμουν ότι θα τις ζούσα σήμερα στα 32 χρόνια μου. Νιώθω τόσο οργισμένη, τόσο θυμωμένη που δεν έχω λόγια να περιγράψω τον πόνο μου.

Μιλάω καθημερινά με μικροσυνταξιούχους στα χωριά της Εύβοιας, τους βλέπω να σκουπίζουν τα βουρκωμένα μάτια τους, ακούω τη φωνή τους να σπάει από απόγνωση. Έχω γείτονες στην Αθήνα ανθρώπους αξιοπρεπείς με οικογένειες που περιμένουν καρτερικά σε ουρές χιλιομέτρων κάθε Κυριακή στην εκκλησία της γειτονιάς για ένα πιάτο φαγητό. Περπατάω στο κέντρο, κρατώ τη τσάντα μου πάντα σφιχτά και με φόβο μήπως ένα αδίσταχτο χέρι την αρπάξει αλλά πιο πολύ με φόβο για την ίδια μου τη ζωή.

Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι άνεργοι, κάποιοι μάλιστα από αυτούς μακροχρόνιοι θαμώνες στα γραφεία του ΟΑΕΔ. Νέοι άνθρωποι που κορνιζάρουν τα όνειρα και τους κόπους του από άκρη σε άκρη στο τοίχο. Κουραστήκαμε να πάρουμε ένα πτυχίο, δουλέψαμε σκληρά για να αντεπεξέλθουμε μόνοι  και με αξιοπρέπεια στις σπουδές μας.

Και το αποτέλεσμα… να βλέπουμε ανθρώπους της καθημερινότητας να γονατίζουν από την οικονομική ανέχεια και να γίνονται αυτόχειρες. Τα τελευταία τρία χρόνια τα περιστατικά αυτοκτονίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, η ανεργία σαρώνει, τα όνειρα μας ξεφουσκώνουν και ματώνουν. Γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ; Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε οι ίδιοι τη ζωή στα χέρια μας!!!

Πολλά και αναπάντητα ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου, μα πάνω από όλα θυμός, αγανάκτηση και εκνευρισμός για όσα βλέπω γύρω μου και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τα αποτρέψω. Με μόνη δύναμη την πένα μου, στέλνω τα δικά μου μηνύματά, γράφω, αποτυπώνω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου. Δεν με ενδιαφέρει αν θα χαρακτηριστώ γραφική. Με ενδιαφέρει να μοιραστώ τα όσα ζω το τελευταίο χρονικό διάστημα, καθώς βρίσκομαι συνεχώς δίπλα και ανάμεσα σε συνανθρώπους μου, κατεβαίνω - κυκλοφορώ στο κέντρο, περνάω από τα άδεια μαγαζιά, κοιτάω τα βαριά λουκέτα, μετράω τα ενοικιαστήρια. Βλέπω χιλιάδες άστεγα πλάσματα να ψαχουλεύουν τους κάδους απορριμμάτων ή να απλώνουν το αδύνατο και ταλαιπωρημένο χεράκι τους για λίγα χρήματα. Βλέπω και νιώθω τη σκληρή καθημερινή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!!!

Για μας τους δημοσιογράφους που βομβαρδιζόμαστε ανελέητα από καταιγισμό πληροφοριών και ειδήσεων είναι πραγματικά πολύ δύσκολο το να προσπαθούμε να συγκρατηθούμε και να μην επηρεαστούμε από τα όσα καταγράφουμε. Πάνω από όλα είμαστε Άνθρωποι, λυγίζουμε και ξεχειλίζουμε από οργή!!!

Πρόσφατα δύο αθώα παιδικά ματάκια με κοίταζαν επίμονα, ήταν ένα σκουρόχρωμο κοριτσάκι, υπερβολικά αδύνατο. Δεν ζήτησε λεφτά αλλά φαγητό!!! Και το πιο τρομαχτικό ήταν ότι σχεδόν όλοι οι περαστικοί προσπερνούσαν αδιάφοροι τη δυστυχισμένη λιλιπούτεια σκιά...

Αυτή αγαπητοί μου φίλοι είναι η Ελλάδα του 2012!!!