Οι παλιές αγάπες τελικά πού πάνε;

Μια μικρή ιστορία ζωής από την αγαπημένη μου φίλη 

Μαρία Ζαρωτιάδου 

Περπατάς στον δρόμο αμέριμνη. Ξαφνικά τον βλέπεις μπροστά σου και σαστίζεις. Σκέφτεσαι να γυρίσεις απότομα και να φύγεις αλλά αυτόματα αλλάζεις γνώμη γιατί δεν είναι ώριμο και σωστό από μέρους σου. Τον βλέπεις να πλησιάζει προς εσένα με σταθερό βήμα και νιώθεις μια ταραχή. Στα λίγα αυτά δευτερόλεπτα που μεσολαβούν, τον παρατηρείς προσεκτικά.

Ίσως έχει γκριζάρει, ίσως έχει βάλει κάποια κιλά, ίσως έχει χάσει κάποια, περισσότερες ρυτίδες, μια σοβαρότητα παραπανίσια στο βλέμμα, ίσως ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήξερες. Κι όμως είναι ένας παλιός σου έρωτας, μια μεγάλη αγάπη, μια καψούρα (αν και δεν μου αρέσει η λέξη…) που πέρασε...

Πώς πέρασε όμως…με τρέλες, με αναπάντητες κλήσεις τα άγρια χαράματα, με μηνύματα, με ραντεβού που άλλα έγιναν και άλλα δεν έγιναν ποτέ, με όρκους πίστης και έρωτα παθιασμένου υπό το σεληνόφως, με βόλτες σε κάθε γωνιά της πόλης, με λόγια καρδιάς και έρωτα, με τσακωμούς, με έναν χωρισμό.

Φτάνει μπροστά σου, σε κοιτάει επίμονα, δυσκολεύεται να σε γνωρίσει. Του χαμογελάς νωχελικά και καταλαβαίνει πως η γυναίκα που βλέπει είναι το κορίτσι που ήταν μαζί του. Με τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά και τα 10 σκουλαρίκια σε κάθε αυτί. Η φοιτήτρια με τα αθλητικά που έτρεχε να τα προλάβει όλα και να ζει και τον ‘’μεγάλο έρωτα’’, η εκπαιδευόμενη που δούλευε 12 ώρες για τον βασικό μισθό αλλά ποτέ δεν τον πήρε ούτε αυτόν, η πρώην κοπέλα του.

Ανταλλάσετε δυο-τρεις κουβέντες τυπικές, για τις δουλειές, την κρίση, τα λεφτά, τους κοινούς γνωστούς και ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Εσύ μένεις με την απορία ωστόσο, οι παλιές αγάπες πού πάνε;

Σίγουρα δεν πάνε χαμένες. Κάθε έρωτας, μικρός ή μεγάλος, σοβαρός ή αστείος, βραχύβιος ή μακρόσυρτος, μας αφήνει εκτός από γλυκόπικρες αναμνήσεις και πολλές εμπειρίες. Μαθαίνουμε πως ο έρωτας έχει πολλά πρόσωπα στην ζωή του καθενός, εμφανίζεται σε ανύποπτες στιγμές και εκφάνσεις της ζωής μας αλλά είναι επίσης και ο δρόμος για την ευτυχία και την αγάπη.

Ο δρόμος αυτός μπορεί στιγμές να μας φαίνεται κακοτράχαλος και δύσβατος, με αναποδιές και καθυστερήσεις αλλά ο προορισμός αξίζει την ταλαιπωρία.

Ένας έρωτας που δεν ευδοκίμησε και δεν στέριωσε όπως θα φανταζόμασταν όταν γράφαμε Κ+Λ=L.F.E. στα σχολικά μας τετράδια ή όταν στέλναμε δακρύβρεχτα και ηδυπαθή sms στις 2 τα ξημερώματα αναζητώντας εκείνον που θα μας έκανε για πάντα ευτυχισμένες, δεν είναι αποτυχία. Είναι κομμάτια της ζωής μας, κομμάτια της συναισθηματικής μας ωρίμανσης και εξέλιξης που δίχως τις προηγούμενες αγάπες μας, δεν θα υφίσταντο καν. Ακούω πολλούς και πολλές (βάζω και εμένα στην λίστα, μην νομίζετε!) που κακίζουν τις/τους πρώην του για τα λάθη, τις παραβλέψεις , ακόμη και για τις απιστίες και τα ψέματα που υπέστησαν.

Δεν πρέπει.

Τα λάθη και οι παραλείψεις, οι απιστίες και τα ψέματα, τα ωραία λόγια που δεν έγιναν ποτέ πράξη είναι ένας μπούσουλας για όλους μας. Μαθαίνουμε τι μας αρέσει και τι όχι, τι επιθυμούμε από την σχέση μας και τι μας απωθεί από αυτήν, τι θέλουμε να ζήσουμε σε έναν έρωτα και τι να αφήσουμε και φυσικά μας κάνει ικανούς να αναγνωρίσουμε αυτόν τον μοναδικό έρωτα, την αγάπη που έχει όλα όσα θέλουμε.

Ας αναπολούμε με τρυφερότητα και επιείκεια τις παλιές μας αγάπες γιατί αν δεν ήταν αυτές, δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε τώρα. Άλλωστε όπως λέει και το αγαπημένο τραγούδι και βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο. Πάνε στο παρελθόν όπου ανήκουν και υπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκαν.

‘’ Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...’’