Ισπανικό τραγούδι κάνει θραύση στην Ελλάδα

Αργεντίνικο τανγκό με ελληνικούς στίχους 

Επιμέλεια: Γιώτα Περήφανου

Ο Αργεντινός συνθέτης Ντανιέλ Αρμάντο είχε τη δυνατή έμπνευση, όταν ανακάλυψε ένα βιβλίο με τον τίτλο: Οι 17.000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα...
"Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μου πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες; Δεν χρειάζεται. Όλες οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι Ελληνικές". Το αποτέλεσμα είναι πράγματι εντυπωσιακό καθώς στο άκουσμα νομίζεις πως πρόκειται για ένα ισπανικό τραγούδι. Στην πραγματικότητα όμως δεν περιλαμβάνει ούτε μια ισπανική λέξη αλλά μόνο ελληνικές οι οποίες λόγω τις ισπανικής προφοράς μοιάζουν πολύ - ακούγονται δηλαδή- ίδιες με την ελληνική προφορά.

Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες, επεσήμανε… ο Αρμάντο και μας κέρδισε με την υπέροχη δημιουργία του που ακούγεται πολύ από το καλοκαίρι και μέχρι τώρα συνεχίζει να κατακτά ολοένα και περισσότερους φανατικούς θαυμαστές στη χώρα μας. Ερμηνευτές η «δική» μας Ελλη Πασπαλά και οι Apurimac, ένα σχήμα που αποτελείται από Έλληνες και Λατίνους μουσικούς και διαπρέπει εδώ και τριάντα χρόνια.

Το τραγούδι με το τίτλο «Το τελευταίο τανγκό στην Αθήνα» «τα σπάει» και σε προδιαθέτει για ατελείωτο χορό… σε ρυθμούς φυσικά tango…

Διαβάστε τους στίχους: Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli cultura narcisista en una monarquia dogmatica simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera melodia simbolo, melodrama y tragedia. Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria politico dislexico en parodia onirica tirania fantasma, dilema megalomano de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis. Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2) Patriota heroicο, tragicο, sistematico hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο teatro ironicο, sindicato plasticο y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia. Energia hyperbole, antidotο democraticο Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima musica epidermica en un pentagrama masoquista y la simetria toxica de un epilogo necrologico. Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas. (X2) Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos en lirica extasis sus praxis es el melodico y fantastico antropo.

Este mi ultimo tango en Atenas tango lloron, que corre por mis venas.

Απολαύστε το!!!