Αγαπημένο Χριστουγεννιάτικο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους!

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν : Η Βασίλισσα του Χιονιού

Κάποτε ένα κακό ξωτικό έφτιαξε ένα καθρέφτη, ένα καθρέφτη μαγικό! Ότι καθρεφτιζόταν μέσα του, παραμορφωνόταν και γινόταν άσχημο και αποκρουστικό. Το πιο υπέροχο τοπίο, ο ομορφότερος άνθρωπος μέσα από τον καθρέφτη έδειχναν φρικτά και αποκρουστικά.

Μια μέρα το ξωτικό πήρε τον καθρέφτη και ανέβηκε κάπου ψηλά για να μπορέσει να κάνει όλο τον κόσμο όλο να φαντάζει απαίσια. Μα ήταν απρόσεκτο και ο καθρέφτης έπεσε στη γη και έσπασε σε μύρια κομμάτια… Τα κομμάτια αυτά ήταν μικρά σαν κόκκοι άμμου και μπήκαν στις καρδιές των ανθρώπων. Έτσι οι άνθρωποι αυτοί, ακόμα και σήμερα, βλέπουν μόνο ασχήμια και κακία γύρω τους και νιώθουν μόνο φθόνο. Σε μια πόλη του Βορρά ζούσαν δύο φίλοι, η Γκέρντα και ο Κάι. Τους άρεσε να τρέχουν στα λιβάδια, να χαίρονται την φύση, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλάκια τα ζωάκια του δάσους...



Μια μέρα καθώς μιλούσανε, ξαφνικά ο Κάι έβγαλε μια δυνατή φωνή: "Αχ κάτι μπήκε στο μάτι μου, αχ κάτι μου τσίμπησε την καρδιά …"

Από τότε ο Κάι άρχισε να αλλάζει. Δεν έχανε ευκαιρία να καυγαδίσει, ήταν συνέχεια νευριασμένος και έλεγε πως όλα ήταν βαρετά. Ο καιρός περνούσε και γινόταν όλο και πιο κακότροπος.

Μια νύχτα του χειμώνα ο Κάι έβλεπε έξω από το παράθυρο του το χιόνι να πέφτει, όλα ήταν κάτασπρα. Ξαφνικά, ένα τεράστιο κατάλευκο έλκηθρο και μια γυναίκα με κουκούλα, ντυμένη στα κάτασπρα ήρθε έξω από το παράθυρο. Την κοίταξε εντυπωσιασμένος και την ακολούθησε, ανέβηκε στο έλκηθρο και άρχισαν να τρέχουν γρήγορα. Το χιόνι έπεφτε πυκνό και ο άνεμος ούρλιαζε μέσα από τα γυμνά δέντρα. Όταν ο Κάι παρατήρησε την κουκούλα και τον μανδύα της, είδε πως όλα ήταν φτιαγμένα από χιόνι! Πως το λευκό και κρύο δέρμα της πανέμορφης άγνωστης ήταν από χιόνι φτιαγμένο κι αυτό!

Γιατί η γυναίκα αυτή ήταν η Βασίλισσα του χιονιού! Και σαν τον φίλησε, ο Κάι ένιωσε την καρδιά του να παγώνει.

Τότε και οι δύο χάθηκα μέσα στην φοβερή χιονοθύελλα, πάνω από τα δάση, βουνά, θάλασσες και λίμνες και έφτασαν στη χώρα του πολικού χειμώνα και της ατέλειωτης νύχτας. Εκεί ο Κάι δεν είχε μάτια παρά μόνο για την βασίλισσα. Τη μόνη που έβρισκε πανέμορφη και γλυκιά…

Η Γκέρντα, είδε ότι ο φίλος της χάθηκε και αποφάσισε να πάει να τον βρει. Ρώτησε τους ανθρώπους αλλά κανείς δεν τον είχε δει. Ρώτησε τα αφρισμένα κύματα του ποταμού:

"Αν τον πήρατε εσείς, να σας δώσω ότι έχω και δεν έχω για να τον φέρετε πίσω". Μα ούτε τα κύματα, ούτε ο άνεμος, ούτε η θύελλα, ούτε το δάσος ήξεραν που ήταν ο Κάι. Κουρασμένη κάθισε στην ρίζα ενός δέντρου να ξεκουραστεί, τότε ένα περιστέρι της είπε ότι είχε δει τον φίλο της στο έλκηθρο της Βασίλισσας του χιονιού. Ένας τάρανδος προσφέρθηκε να την βοηθήσει να τον βρει.

Άρχισε να τρέχει γρήγορα σαν αστραπή, μέσα στη βαρυχειμωνιά. Κάλπασε μέρες και νύχτες.  Το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα.

Ξαφνικά σταμάτησαν και η Γκέρντα είδε να το κάστρο της Βασίλισσας του χιονιού να υψώνεται ολόλευκο μέσα την ομίχλη. Όλα ήταν φτιαγμένα από πάγο. Με λαχτάρα η Γκέρντα μπήκε μέσα και βρέθηκε σε μια ατελείωτη παγωμένη αίθουσα. Εκεί, μισοπαγωμένος, αμίλητος, καθόταν ο Κάι με τα μάτια του να κοιτούν ανέκφραστα το κενό.

Η Γκέρντα έτρεξε και τον πήρε στην ζεστή αγκαλιά της και άρχισε να κλαίει. Ξαφνικά ένα της δάκρυ έπεσε στην καρδιά του Κάι και έλιωσε τον πάγο και παρέσυρε μακριά το κομματάκι του καθρέφτη. Το αγόρι ξύπνησε και βλέποντας την φίλη του άρχισε να κλαίει κι αυτό. Τα δάκρυα πήραν μακριά το κομμάτι από το σπασμένο καθρέφτη που είχε στα μάτια του!


“Γλυκιά μου Γκέρντα, τι γυρεύουμε εδώ, μέσα στην τόση παγωνιά; Γιατί όλα είναι τόσο άδεια και κρύα;"

Μα η Γκέρντα τον πήρε από το χέρι και οι δυο φίλοι άρχισαν να τρέχουν μακριά από το παλάτι. Σαν έφθασαν στην άκρη του κήπου της Βασίλισσας του χιονιού, είδαν τον πιστό τάρανδο να τους περιμένει για να τους οδηγήσει πίσω στο ζεστό σπίτι τους…