Χαβιέ Μπαρδέμ: Το Ισπανικό όνειρο και δικό μου επίσης!!!

Αφιερωμένο στη κολλητή... ξέρει αυτή!!!!!! 

Λατρεύωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω Χαβιέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

Ήρθε στον κόσμο την 1η Μαρτίου του 1969 στα Κανάρια Νησιά, πριν, όμως, προλάβει να μεγαλώσει μπήκε στα βαθιά, αφού οι γονείς του χώρισαν, ενώ ήταν ακόμη μωρό. Τον μεγάλωσε η μητέρα του, μαζί με τα δυο του αδέρφια και μπήκε από νωρίς στο κόσμο του θεάματος...

Σίγουρα η οικογένεια έπαιξε κάποιο ρόλο στην απόφαση του μικρού Χαβιέ να ασχοληθεί με το χώρο της υποκριτικής, αφού η μητέρα του, Πιλάρ Μπαρδέμ, είναι ηθοποιός, ο παππούς και η γιαγιά είναι επίσης, ενώ ο θείος του, Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ, είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Τα αδέρφια του, Κάρλος και Μόνικα, αποφάσισαν επίσης να ακολουθήσουν το δρόμο της ηθοποιίας, αφού όλα τους μεγάλωσαν σε θέατρα και κινηματογραφικά πλατό, αν και ο Χαβιέ αρχικά δεν ήθελε να μπει στην «οικογενειακή επιχείρηση».

Η πρώτη του αγάπη ήταν η ζωγραφική, την οποία και σπούδασε για τέσσερα χρόνια και μάλιστα οι δουλειές που πήρε αρχικά σαν ηθοποιός, έδρασαν υποστηρικτικά στην αγαπημένη του τέχνη, αφού του έδωσαν χρήματα για να πληρώσει τα μαθήματα ζωγραφικής. Με τον καιρό, όμως, διαπίστωσε πως το ταλέντο του σε αυτή τη μορφή τέχνης δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο πίστευε κι έτσι άφησε τη ζωγραφική και άρχισε να δίνει βάρος στην υποκριτική, δουλεύοντας ακόμη και ως στρίπερ (για μια μέρα όπως δηλώνει ο ίδιος), προκειμένου να καλύψει τα έξοδά του.

Από μικρός στα δύσκολα

Την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση έκανε στη σειρά «El Pícaro» σε ηλικία μόλις 6 ετών κι ακολούθησαν τηλεοπτικές σειρές μέχρι να φτάσει στην ηλικία των 20 και να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη του ταινία «The ages of Lulu» (Las edades de Lulú), την οποία διαδέχτηκαν το 1991 τα «Ψηλά τακούνια» του Πέδρο Αλμοδοβάρ, όπου, όμως, είχε έναν ασήμαντο ρόλο.

Το 1992 είχε την πρώτη του επαφή με την τωρινή γυναίκα της ζωής του, χωρίς όμως να γνωρίζει κανένας από τους δύο τι θα συνέβαινε μεταξύ τους σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, στα γυρίσματα της ταινίας «Jamon, jamon», όπου υποδύεται το μοντέλο εσωρούχων και τον άντρα που προσλαμβάνεται να αποπλανήσει την... Πενέλοπε.

Το 1997 ήρθε και το «Live Flesh» του Αλμοδόβαρ, όπου συνεργάστηκε και πάλι με την Πενέλοπε Κρουζ, υποδυόμενος έναν αστυνομικό που μένει παράλυτος και παντρεύεται τη γυναίκα την οποία αγαπά αυτός ο οποίος ευθύνεται για την παράλυσή του.

Χαβιέ διεθνούς φήμης

Παρ’ όλο που το 1997 ο Μπαρδέμ απέρριψε την πρόταση του Μάλκοβιτς για συμμετοχή σε αγγλόφωνη ταινία, την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του παίζοντας τον πρώτο του ρόλο στα αγγλικά, υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια, στην ταινία «Perdita Durango».

Η αναγνωσιμότητα σε διεθνές επίπεδο ήρθε, όμως, το 2000 όταν ο Ισπανός ηθοποιός υποδύθηκε τον ομοφυλόφιλο, Κουβανό, συγγραφέα και ποιητή που αυτοκτόνησε το 1990, Ρεϊνάλντο Αρένας, στην ταινία «Before the night falls» του Τζούλιαν Σνάμπελ. Δίνοντας μια εξαιρετική ερμηνεία προκάλεσε τις εντυπώσεις, μαζί και του αγαπημένου του ηθοποιού, Αλ Πατσίνο, ο οποίος του έκανε το μεγαλύτερο δώρο που είχε λάβει μέχρι τότε στη ζωή του: του άφησε συγχαρητήρια στον τηλεφωνητή! Για τον ρόλο αυτό κέρδισε υποψηφιότητα για το Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού.

Το 2002, πέντε χρόνια μετά την πρώτη πρόταση για συνεργασία, ο Χαβιέ πρωταγωνίστησε στην ταινία που αποτέλεσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τζον Μάλκοβιτς, «The dancer upstairs». Ο ίδιος ο Μπαρδέμ αναφέρει συχνά ότι εκτιμά και δείχνει μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Τζον Μάλκοβιτς, αφού ήταν ο πρώτος που τον εμπιστεύτηκε και του έδωσε το θάρρος για να τολμήσει ρόλους στα αγγλικά.

Οι μεγάλες του επιτυχίες και τα βραβεία

Όσο κι αν η καριέρα και το βιογραφικό του μέχρι τώρα έχει πολλά να επιδείξει, ειδικά για έναν «ταπεινό» Ισπανό με όνειρο να γίνει ζωγράφος, η μεγαλύτερή του για πολλούς επιτυχία έρχεται το 2004 με τη συνεργασία του με τον Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, στο εκπληκτικό «Η θάλασσα μέσα μου» («Mar adentro»), στο οποίο ο Μπαρδέμ έδωσε ζωή στον δύσκολο ρόλο ενός τετραπληγικού ακτιβιστή, του Ραμόν Σαμπέδρο, ο οποίος πάλεψε 30 χρόνια για το δικαίωμα στην ευθανασία. Για την ερμηνεία του κέρδισε αρκετές υποψηφιότητες και βραβεία, ανάμεσά τους το European Film Award για τον καλύτερο ηθοποιό, το βραβείο Goya κ.ά.

Από κει και πέρα η πορεία του είναι γνωστή στους περισσότερους, με το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» («No country for old men») των αδελφών Κοέν το 2007 να του δίνει την ευκαιρία να παίξει τον ψυχασθενή που παραβιάζει πόρτες με το δικό του μοναδικό τρόπο και να κερδίζει Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, ενώ την ίδια χρονιά έρχεται και ο «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας», όπου ο Μπαρδέμ ουσιαστικά μένει συναισθηματικά ανάπηρος για όλη του τη ζωή μετά από ένα σφοδρό χτύπημα… αγάπης σε νεαρή ηλικία, παραμένοντας, όμως, απρόσβλητος από την επιδημία της χολέρας της εποχής, τόσο ο ίδιος όσο και η αγαπημένη του.

Το 2008 ο Χαβιέ σίγουρα θα δυσκολευτεί να το ξεχάσει, αφού του έφερε τη συνεργασία με τον Γούντι Άλεν στο «Vicky Cristina Barcelona», την Πενέλοπε στην αγκαλιά του και πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία, όπου πρωταγωνιστεί η Σκάρλετ Γιόχανσον, η Ρεμπέκα Χωλ και φυσικά η Πενέλοπε. Ο ίδιος διατηρεί ως Χουάν Αντόνιο, σχέση και με τις τρεις. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι ερωτικές του περιπέτειες υπό την καθοδήγηση του Γούντι Άλεν, του χάρισαν πολλές υποψηφιότητες για βραβεία, όπως και το βραβείο Gotham για το καλύτερο καστ ταινίας.

Ο περίφημος και πολυβραβευμένος Αλεχάντρο Ιναρίτου, τον επιλέγει για το «Biutiful» το 2010, αναφέροντας μάλιστα χαρακτηριστικά, ότι το έγραψε έχοντας τον Μπαρδέμ στο μυαλό του. Η ταινία (και ο Μπαρδέμ) μπορεί να έχασε τα Όσκαρ μέσα από τα χέρια της, αλλά ο Χαβιέ κέρδισε το βραβείου του καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ Καννών, κάνοντας μάλιστα δημόσια δήλωση ότι μοιράζεται αυτή τη χαρά με τη σύντροφο του Πενέλοπε, στην οποία χρωστάει πολλά, κάνοντας τη διάσημη ηθοποιό να… κοκκινίσει στην τελετή της βράβευσης.

Την ίδια χρονιά, η προσευχή, το φαγητό, η αγάπη και η Τζούλια Ρόμπερτς τον έφεραν πάλι στα πλατό για το «Eat, Pray, Love» του Ράιαν Μέρφι, ρίχνοντάς τον στα δίχτυα του κινηματογραφικού έρωτά της στο εξωτικό Μπαλί.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Las edades de Lulú» (1990), «Tacones lejanos» (1991), «Amo tu cama rica» (1992), «Jamon, jamon» (1992), «Huevos de oro» (1993), «El detective y la muerte» (1994), «Boca a boca» (1995), «Éxtasis» (1996), «Carne trémula» (1997), «Perdita Durango» (1997), «Entre las piernas» (1999), «Los lobos den Washington» (1999), «Before night falls» (2000), «The dancer upstairs» (2002), «Los lunes al sol» (2002), «Collateral» (2004), «Mar adentro» (2004), «Goya’s ghosts» (2006), «No country for old men» (2007), «Love in the time of cholera» (2007), «Vicky Cristina Barcelona» (2008), «Biutiful» (2010), «Eat Pray Love»

«Για μένα ο ήρωάς μου είναι ένα κομμάτι μου και πρέπει να το υπερασπιστώ. Για μένα η ταινία δεν είναι μια ταινία για τον θάνατο ή την αρρώστια, αλλά μια ταινία για τη ζωή, το όνειρο, την εξιλέωση…».

Επιμέλεια: Popi Wallick

















Με πληροφορίες από: clickatlife.gr