Μεγάλες μάχες με τον εαυτό μας - Κατάθλιψη

Γράφει ο ιατρός Γεώργιος Σ. Γεωργάς

Ειδικ. Ιατρός Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Τρίπολης

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Γιώτα Περήφανου

Πρόκειται  για  μια  πάθηση,  η οποία  στις  μέρες  μας  έχει πάρει  ιδιαίτερα  ανησυχητικές  διαστάσεις  και  αν  δεν  αντιμετωπιστεί  έγκαιρα  μπορεί  να  οδηγήσει  ακόμα  και  στην  αυτοκτονία. Σε  πολλές  γειτονιές  της  Ελλάδας  και  σε  όλες  σχεδόν  τις  πόλεις  της  χώρας  έχουν  υπάρξει  αυτοκτονίες.

Αυτή  η  ύπουλη  ασθένεια  ξέρει  καλά  να  κρύβεται  στα  στενά  και κλειστά  όρια  της  απομόνωσης  της  και  να χρησιμοποιεί  προσωπεία  ώστε  να  μην  τραβάει  την  προσοχή  του  κόσμου...

Για  να  την ανακαλύψει  κάποιος  αρκεί  να  ψάξει  στις  τσέπες  όλων  αυτών  των εργαζομένων  και  μη,  Ελλήνων,  οπού  και  θα  βρει  χιλιάδες  χάπια  για  τον  πανικό,  για  το  άγχος  την  κατάθλιψη ,υπνωτικά  χάπια  σε  ετοιμότητα,  ώστε  να  μπορέσει  να  αντέξει  την  ποιότητα  ζωής  που  του  παρέχει  ο Δυτικός  πολιτισμός.

Ο παγκόσμιος  οργανισμός  της  υγείας  αναφέρει, ότι  η  πλειοψηφία  των  ψυχικά  αρρώστων  ζει  και  αναπτύσσεται  στις  λεγόμενες  βιομηχανικές  χώρες  και  τεχνολογικά  ανεπτυγμένες,  όπου  οι  άνθρωποι  πλέον  δεν  είναι  υπεύθυνοι  των  πράξεων  τους  αλλά υπάλληλοι  των  μηχανημάτων  που  τους  έχουν δώσει  να  διαχειρίζονται  και  τους  επιτρέπουν  να έχουν  την  οικονομική  άνεση  να  ζουν.

Στον  αντίποδα  αυτής  της  κατάστασης  στρατός  από  ειδικούς: ψυχίατροι, ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές  δίνουν  τη  μάχη  τους  για  να κερδίσουν αυτή  τη  μάστιγα. Συμπολεμιστές  τους  οι πνευματικοί, αστρολόγοι, μάγοι, πρακτικοί  βελονισμού, καθηγητές  γιόγκα,  οι  οποίοι  προσπαθούν  να  ξανακατοικήσουν  τις  ερειπωμένες  από  τον  πόνο  και  το  αίσθημα  της  ανικανότητας  που  υπάρχει  στις  ψυχές  αυτών  που  νοσούν  με  αισθήματα  και  αισθήσεις. Πολλές   φορές  όλες  αυτές  οι  πρακτικές  που   γίνονται  σε  συνεργεία  με  χάπια  που  προαναφέραμε.                                                                                                                     

Στις  αρχές  του  προηγούμενου  αιώνα  στον  ανεπτυγμένο  κόσμο  κυριαρχούσαν  οι  νευρώσεις,  οι  οποίες  εξ  ορισμού  είναι  διαταραχές  συμπεριφοράς  στις  οποίες  κεντρική  θέση  στη  ψυχοπαθολογία  αυτών  κατέχουν  οι  συγκρούσεις  μεταξύ   του  εγώ (δηλαδή  του  ηθικού κώδικα  του  ατόμου) και  των  ασυνείδητων  ιδεών.

Απορροφώμενες  αυτές  στην  κοινωνία  είχαν  τη  μορφή  μιας  επιθυμίας  που  θέλει  να  σπάσει  τον  κανόνα και  ο  κανόνας  που  θέλει  να  αναστείλει  την  επιθυμία. Δηλαδή  μια  σχέση  κανόνας/παράβαση(π.χ. τεντυ  μπόι). Στις  μέρες  μας  ο  Γάλλος  κοινωνιολόγος   ALAIN EHRENBERG   παρατήρησε,  ότι  πλέον  στην  κοινωνία  μας  το  ιδανικό  άτομο  δεν  είναι  το  υπάκουο, το  πειθαρχημένο  αλλά  εκείνο  με  τις  πρωτοβουλίες  τα  κίνητρα  και  τα  αποτελέσματα  που  μπορεί  να  αποδώσει  στο  μέγιστο  των  ικανοτήτων  του. Δηλαδή   το  άτομο  δεν  ελέγχεται  από  μία  εξωτερική  τάξη, νομική  συμμόρφωση  στις  οποίες  η  όποια  παράβαση  προκαλεί  την  ενοχή,  η  οποία  ενοχή  είναι  ένα  από  τα  βασικά  συμπτώματα  της  κατάθλιψης  αλλά  πλέον  οι  ενοχές  προέρχονται  από τις  δικές  μας  νοητικές  και  ηθικές  ικανότητες  οι  οποίες  κρίνουν  τους  εαυτούς  μας. Αποτέλεσμα  αυτού δε  είναι  να  έχει  αλλάξει  πλέον  ο  πυρήνας  της  κατάθλιψης  και  από  την  "ΕΝΟΧΗ"  έχουμε  περάσει  στο  αίσθημα  της  αποτυχίας  για  το  τι  θα  μπορούσαμε  να  κάνουμε  και  το  τι  κάνουμε, είτε  σύμφωνα  με  τις  προσδοκίες  μας  είτε  σύμφωνα  με  τις  απαιτήσεις  του  οικογενειακού  και  μη  κύκλου.                                                

Εξ αιτίας  των παραπάνω  αλλάζει  και  η  δομή  της  ανθρώπινης  ψυχής. Το κύριο  μέλημα  της  πλέον  δεν  είναι  αν έχει  το  δικαίωμα  να  κάνει  κάτι  αλλά μέχρι  που  μπορεί  να φτάσει  αυτή, δηλαδή  δημιουργείται  μια  σχέση  δυνατού/αδύνατου  και  συνάμα  αλλάζει  και  η  δομή  της  κατάθλιψης  στην  κοινωνία,  που  από τα πρώιμα  συμπτώματα  που  είχε  θλίψη, πόνο  στη  ψυχή  και  ενοχές, περνάμε  στο άγχος  αν  θα  τα  καταφέρουμε, στην  αϋπνία, στην  αναστολή  και  στη  φράση  που  πολλές  φορές  όλοι  μας  θα  έχουμε  ακούσει  "δυσκολεύομαι  να  είμαι  ο  εαυτός  μου.                                                              

Σημαντικό ρόλο  στην εκδήλωση της  κατάθλιψης  στην  εξάπλωση της  στις  βιομηχανικές  ζώνες  και  στις  ανεπτυγμένες  τεχνολογικά  περιοχές  έπαιξε  ο  καπιταλισμός και  από τη  δεκαετία  του  70΄  και  μετά  το  λεγόμενο  "ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ  ΟΝΕΙΡΟ"   που  όξυνε  αυτό  το  κλάσμα  δυνατού  και  αδύνατου.

Με  τη  βοήθεια  της  τηλεόρασης,  η  αρχή  τα  πάντα  είναι  πιθανά  άρχισε  να  βομβαρδίζει  το  μυαλό των  ανθρώπων,  η  ανάγκη  για  περισσότερα  υλικά  αγαθά  που  μέσα  απ  την  τηλεόραση  άρχισε  να  προβάλλεται  σαν  τρόπος  ζωής. Αργότερα  με  την  εξέλιξη  της  επιστήμης  ο  άνθρωπος   συνέχισε  αυτό το  μοναχικό  ταξίδι  στην  έρημο  της  ζωής  που  έχει  επιλέξει με  τη  βοήθεια  του   διαδικτύου. Ακόμα  και  προσωπεία  εφευρέθηκαν  και  αναπτύχθηκαν  με  τη  βοήθεια  της  πλαστικής  χειρουργικής. Τα  ναρκωτικά  εξαπλώθηκαν  και  έδωσαν  μια  πολύ  εφήμερη  ηδονή   στην  ανηδονία  της  κατάθλιψης,  με  κόστος  ακόμα  και  τη  ζωή  αυτού  που  υποφέρει  από  κατάθλιψη.                                                               

Μοναχικοί  σύμμαχοι  σε  αυτή  την  άνιση  μάχη  των  ασθενών  με  την  ασθένεια  αυτή,  που  θα  μπορούσαμε  να  τους  παρουσιάσουμε  και  σαν  μια  όαση  στην  έρημο της  ψυχής  των  πασχόντων, είναι  όλοι  εκείνοι  οι επαγγελματίες  της  υγείας  όπως  οι  ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι  και  κάθε  επαγγελματίας  που  έχει  πάρει  κάποια  εξειδίκευση  πάνω  στην  αντιμετώπιση  της  κατάθλιψης.                                                               

Το  κείμενο  αυτό  είναι  αφιερωμένο  σε  όλους  αυτούς  τους  ανθρώπους  που  πάσχουν  από  κατάθλιψη,  ώστε  να  τους  θυμίζει  ότι  δεν  είναι  μόνοι  τους  σε  αυτή  τη  μάχη!