Editorial: Εγώ και ο εαυτός μου!

Δεν ξέρω πάντα γιατί οι περισσότερες σκέψεις που κατακλύζουν τον κόσμο μου… δυναμώνουν τα ξημερώματα. Η σιωπή της νύχτας πάντα με εμπνέει… με καθηλώνει… με μελαγχολεί δημιουργικά. Κοντεύει τρεις… και εγώ άγρυπνος φρουρός με το μάτι ορθάνοιχτο θέλω να γράψω, να ξεσπάσω, να μιλήσω… Από που όμως να ξεκινήσω… Αφού έριξα λίγο νερό στο ανοιξιάτικο μου μπουκετάκι, δύο μυρωδάτες γαρυφαλλιές – γαρουφαλλιές που έλεγε και η γιαγιά μου – και στο ατίθασο νεοφερμένο στην οικογένεια καναρινί κρινάκι… αφέθηκα σε ρυθμούς τζαζ και γράφω και γράφω και σκέφτομαι και γράφω…

Αύριο έχω γύρισμα, μπήκαμε για τα καλά σε προεκλογική περίοδο, σε άλλη μια προεκλογική περίοδο στη ζωή μας. Χαμογελάω… προσπαθώ να μη γίνομαι γραφική όταν ρωτάω τους πολιτικούς τετριμμένα ερωτήματα. Θα είχε ενδιαφέρον αν ρωτούσα πως πίνετε τον καφέ σας, αν σας σφίγγει η γραβάτα που φοράτε, τότε που ήσασταν παιδιά τι κόσμο είχατε πλάσει στο μυαλό σας… Όπως και να έχει μου αρέσει να κάνω ερωτήσεις, έστω και τετριμμένες, να μαθαίνω, να ψυχολογώ… να κοιτάζω λίγο πιο πολύ στη ψυχή και λιγότερα στη βιτρίνα. Τελευταία τρελαίνομαι να μην μένω μόνο στη βιτρίνα! Το μέσα έχει σημασία, το μέσα έχει μαγιά, το μέσα είναι μοναδικό, είναι αρετή αρκεί να το αναμοχλεύεις και να ανακαλύπτεις και τη δική σου προσωπική ευδαιμονία.

Συνεχίζω να γράφω, να σκέφτομαι να ακούω τους ήχους από το δείκτη του ρολογιού.. τικ τακ, τικ τακ… μια νέα μέρα ξημερώνει και εγώ εδώ, πάλι χαμένη στις σκέψεις… όχι όμως σε κακές σκέψεις, μόνο σε καλές. Τάμα έκανα σε μένα να μην αφήσω πια καμιά στεναχώρια να διαπεράσει τη ψυχή μου… Κανέναν να μην με πληγώσει. Γράφω για πληγή… δεν θέλω να αποτυπώσω εδώ αρνητικά συναισθήματα. Για άλλη μια φορά όμως νιώθω πως ξαναγνωρίζω τον κόσμο. Κάθε φορά που πέφτει η φάπα, ναι, ναι ναι… ξαναγνωρίζω τον κόσμο. Πότε θα πάψει να με εκπλήσσει το πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι μεταξύ μας. Πότε θα πάψει να με εκπλήσσει το γεγονός πως οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να σε λιντσάρουν, να σε κατασπαράξουν, να σε ισοπεδώσουν, αν φυσικά τους το επιτρέψεις!

Είναι τελικά, δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις ή εμείς τις κάνουμε να φαίνονται δύσκολες; Αν μου απαντήσει κάποιος σε αυτό το ερώτημα τότε έχει καταφέρει κάτι μαγικό, έχει καταφέρει να συγχωρεί! Αυτός ο άνθρωπος που θα λύσει το γρίφο περί ανθρωπίνων σχέσεων έχει πραγματικά κερδίσει τη «μάχη» με τον ίδιο τον εαυτό του.

Γιατί κάθε φορά πρέπει να απολογούμαστε; Γιατί κάθε φορά ενώ προσπαθούμε με αγνή καρδιά και συναισθήματα να δώσουμε κομμάτι του εαυτού μας, να βρισκόμαστε πάντα σε μια γωνιά «τιμωρία».

Στην τελική ποιος είναι αυτός που θα κρίνει αν πρέπει να κάτσεις «τιμωρία»; Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν οριοθετούμε τους εαυτούς μας;;;

Έτσι απλώς λίγες σκέψεις νυχτερινές… με πολλαπλούς αποδέκτες… Στην τελική σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, πάντα στο τέλος καταλήγεις να είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Καλό λοιπόν είναι να μονιάσεις μαζί του!

Γιώτα Περήφανου