Editorial: Μπορώ...

Πριν να ξεκινήσω ακόμη να γράφω, μάλλον, να αραδιάζω σκέψεις και συναισθήματα… σκεφτόμουν τι τίτλο να δώσω στο editorial  αυτής της δύσκολης περιόδου για εμένα. Μπορώ, ναι… μπορώ! Αυτός είναι ο τίτλος. Μια λέξη, μόνο μία... που κρύβει όλο το ψυχικό κόσμο μου… Μπορώ φίλες και φίλοι μου, μπορούμε, δεν είναι δύσκολο…

Μετά από ατελείωτα και δύσκολα ξενύχτια έχοντας ξεχάσει παντελώς την ώρα… Μόνο το τικ τακ, τικ τακ από το ρετρό ρολόι στον τοίχο του γραφείου μου που και που… μου υπενθύμιζε πως ο χρόνος κυλά, η ιστορία εξελίσσεται το ίδιο και η ζωή μου…

Σήμερα στον απόηχο της κούρασης και της αγωνίας που πέρασα τα τελευταία οχτώ έτη με πολλές παύσεις και διακοπές μετράω ένα σημαντικό εφόδιο ζωής, όνειρο ζωής για εμένα. Το να κατακτάς έναν στόχο δεν είναι απλώς μια επιτυχία που θα σου εξασφαλίσει κάτι καλύτερο μελλοντικά είναι κάτι βαθύτερο... είναι ένα πόθος, ένας καημός, ένα όνειρο που εκπληρώθηκε, ένα προσωπικό στοίχημα που το κέρδισα, ναι, μπορώ πια να το φωνάζω πως το κέρδισα… Οι απώλειες της μάχης είναι τόσο πολλές, οι παράπλευρες ακόμη περισσότερες. Κάθε μάχη, κάθε νίκη έχει το τίμημα της αλλά η χαρά της προσωπικής επιτυχίας υπερτερεί κάθε δυσκολίας, κάθε εμποδίου.

Και η μάχη συνεχίζεται…  επιτυχία είναι απλώς ένα σταθμός στο ταξίδι που σε οδηγεί η ζωή… Ένα ακαδημαϊκό ταξίδι όπως και να έχει το απολαμβάνω και συνάμα το μισώ γιατί δεν μπορώ να είμαι πάντα δυνατή, λυγίζω… σκέφτομαι τις υποχρεώσεις της προσωπικής μου ζωής και αναρωτιέμαι αξίζει όλο αυτό. Πιέζομαι, πνίγω την ένταση μου, δαγκώνω τα χείλη μου και αντιστέκομαι. Ναι αγαπημένοι μου αξίζει γιατί το μπορώ υπερτερεί από το δεν μπορώ και στο τέλος νικάει!

Συγχαρητήρια σε κάθε μάνα, κάθε πατέρα, κάθε παιδί που δίνει τη δική του μάχη για να κατακτήσει τη μαγεία του μπορώ… Συγχαρητήρια σε κάθε εργαζόμενο φοιτητή τον λίγο μεγαλύτερο... που το μπορώ έχει γίνει για αυτόν τρόπος ζωής. Μπορώ, μπορείτε, μπορούμε…

Υ.Γ. Ευχαριστώ… για την υπομονή σου και τις αντοχές σου, ξέρεις εσύ!

Για τον Γιώργο μου.