Editorial: Άνθρωπε σταμάτα!

Λίγες σκέψεις πριν να με νανουρίσει η ησυχία της νύχτας... Αυτή η υπέροχη βραδινή ανοιξιάτικη ηρεμία! Ναι ηρεμία, ναι αναστοχαστική και δημιουργική απομόνωση, μακριά από τη δυσφορία του ανθρώπινου πολιτισμού... Νιώθω πραγματική ευγνωμοσύνη για αυτή την ηρεμία της φύσης. Της φύσης που έχουμε κατακρεουργήσει ανελέητα, βίαια κάθε κύτταρο της. Της φύσης που μας εκδικείται ασταμάτητα και με το δίκιο της...

Όταν επέστρεφα από το βραδινό μας περίπατο με τα σκυλόπαιδα της όμορφης οικογένειας μου, διέσχιζα ερημωμένους δρόμους και η ματιά μου έπεσε ακριβώς στη μέση της ασφάλτου όπου δύο γατούλες απολάμβαναν τον έρωτα τους. Ανενόχλητες καλοί μου φίλοι, ευτυχισμένες και χωρίς το φόβο του μανιακού δίποδου κτήνους - γκαζο-μακελάρη.

Επιτέλους, τα ζώα ζούνε ελεύθερα, χαίρονται τις γειτονιές, τρέχουν, παίζουν. Τώρα είναι η σειρά μας να κρυφό -κοιτάμε από τα παράθυρα της καραντίνας που οι ίδιοι προκαλέσαμε στον εαυτό μας. Μιας καραντίνας που αν υπάρχει ακόμη έστω ένα ελάχιστο δείγμα ευαισθησίας μέσα μας θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους με αγάπη και σεβασμό για τη ζωή! Αλήθεια, πόσο όμορφος είναι ο έναστρος ουρανός, πόσο όμορφα μυρίζει η φύση. Η ανθισμένη φύση, όχι η καμένη-τερατούργημα του ανθρώπινου είδους. Μιλάω για την πρωτόγονη φύση, τη φύση που ανήκει σε κάθε ζωντανό οργανισμό που ζει και αναπνέει δίπλα μας, αυτή τη φύση που μέχρι χθες δεν τη σεβόμασταν αλλά την κανιβαλίζουμε με κάθε μέσο και εχθρική δράση. Μην σας φανεί περίεργο αύριο να κρατάτε εσείς ένα λουράκι στο στόμα και να παρακαλάτε για μια βόλτα στη φύση. Άλλωστε τις αλυσίδες ήδη τις φοράμε στα πόδια... Είναι αόρατες όπως προστάζει η νέα τάξη των πραγμάτων που δημιουργεί κλώνους υλικής αντί-ανθρωπιάς. Αυτά..

Καλό ξημέρωμα κόσμε...

Γιώτα Π.