Σπιάδα Ευβοίας: Μια αγκαλιά γεμάτη ελπίδα

 

Η μάνα μου Σπιάδα Ευβοίας. Από το ησυχαστήριο των παιδικών μου χρόνων... Απομεινάρι ζωής και ελπίδας! 

Η Βόρεια Εύβοια δεν κάηκε, την αφήσατε να καεί! Ο τόπος μου δεν κάηκε... τον αφήσατε να καεί! 

Πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια κοιτώντας εδώ και ώρες μια ηλεκτρονική κενή λευκή σελίδα, προσπαθώ να μεταφέρω με πόνο ψυχής, συναισθήματα, εικόνες, σκόρπιες λέξεις... Είναι πολύ δύσκολο, λες και μέσα μου έχω στερέψει! Ναι, στέρεψα, άδειασα, πενθώ! Εδώ και μέρες κλείνω τα μάτια και την πράσινη φρεσκάδα του βουνού την καλύπτει η στάχτη, η κάπνα, ο θάνατος. Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή στη μνήμη μου την αύρα της Σπιάδας μου, τη ζωντάνια των πεύκων, τα οποία πάντα τραγουδούσα από το μπαλκόνι μου, ενώ οι μυρωδιές της ζωής γέμιζαν τη ψυχή μου. Τώρα... η απόλυτη σιωπή, το τραγούδι έγινε πια θρήνος, σάβανο μιας πραγματικής εφιαλτικής σκηνής. Από το γραφικό μπαλκονάκι μου με τα καπνισμένα κεραμιδάκια αντικρίζω την κόλαση... Ώρες ώρες βλέπω μικρές λάμψεις να τρεμοπαίζουν τραγικά και να χορεύουν τη δυστυχία, τον θάνατο. Καντηλάκια φωτίζουν τη στάχτη και κάπου εκεί ελπίζω στην αναγέννηση της ζωής.

Γιατί αφήσατε τον τόπο μου να καεί, γιατί τον καταδικάσατε στο βαθύ σκοτάδι του αποχωρισμού από την αγκαλιά μου, γιατί; Ζητώ τη δικαίωση για τις ψυχές που έφυγαν, για τις ζωές που μου στερήσατε! Ξέρω, σχεδόν είμαι σίγουρη πως δεν θα τη βρω. Το σύμπαν όμως δεν ξεχνά, αργά ή γρήγορα θα αποδοθεί δικαιοσύνη! Σύμπαν μου σε παρακαλώ φέρε μου πίσω ξανά τα δάση μου, τις απαλές ελιές μου, τα κυπαρισσάκια μου, τα πλατάνια μου, τα περήφανα πεύκα μου. Φέρε μου πίσω όλες τις ζωές που έφυγαν μαρτυρικά, όλες αυτές τις ζωές που για άλλη μια φορά εμείς οι άνθρωποι ξεσπιτώσαμε καίγοντας τες ζωντανές! Κλείνω τα μάτια και αναπολώ ταξίδια με συντροφιά το θρόισμα των φύλλων, τους ήχους από τα τριζόνια, το έξυπνο και επιφυλακτικό βήμα της αλεπούς. Μάταια όμως... περιμένω... περιμένω... μάταια... ακούω πάλι το τραγούδι του θανάτου, ενώ μια πυγολαμπίδα απλώνει το φως πάνω από το αθάνατο χιώτικο γιασεμί μου. Ναι, η ζωή θα αναγεννηθεί! Καλώς ήρθες φως, καλώς ήρθες ζωή... Μαζί θα χτίσουμε το λαγουμάκι μας, τις γωνιές μας, τις κρυψώνες μας... Κοίτα πυγολαμπίδα μου, κοίτα... εκεί.... όπου ο γέροντας πεύκος αν και τσακισμένος από τη φωτιά σιγοτραγουδά το γέλιο, την αγάπη, τη συντροφιά, τη ζωή!

Μείνε πυγολαμπίδα μου, μαζί θα χτίσουμε πάλι τον δικό μας υπέροχο καταπράσινο κόσμο των παιδικών μου χρόνων. Μαζί θα κάνουμε σκανδαλιές από αυλή σε αυλή κρατώντας ψωμάκι ζυμωτό από τη γιαγιά μου Δρυμώνα, πασπαλισμένο με ζάχαρη και γλυκιά κομπόστα βύσσινο. Η γιαγιά μου πόσο πονάει η γλυκιά μου, την έκαψαν και αυτή, τις αναμνήσεις μου όμως δεν μπορεί κανείς να τις αγγίξει. Για αυτές τις αναμνήσεις δεν θα ξεχάσω ποτέ! Αυτές τις αναμνήσεις θα τις ζωντανέψω πάλι για το παιδί που θα έρθει, για τις επόμενες γενιές που τα ματάκια τους γέμισαν στάχτη και πόνο. Από εδώ και πέρα τα όνειρα μου θα γεμίσουν ζωή με φως και όταν ανοίξω τα μάτια μου ο τόπος μου θα είναι ντυμένος άνοιξη!

Γιώτα Π.