Editorial. Ευλογημένα χρόνια ζωή μου!

Όσο μεγαλώνεις Γιώτα Δαυιδούλα γίνεσαι σοφότερη. Όσο ασπρίζουν τα μαλλιά σου Γιώτα Δαυιδούλα γίνεσαι ωριμότερη. Αρχίζεις πια να κοιτάς τις ρυτίδες έκφρασης με αγάπη, με ανάμνηση, με συγκίνηση με δάκρυα χαράς και λύπης. Ο χρόνος περνάει, αυτή η μέρα πια με μελαγχολεί, όχι γιατί μεγαλώνω, δεν νιώθω ηλικιακά μεγαλύτερη αλλά μέσα μου πιο κουρασμένη, πιο υποψιασμένη, πιο επιφυλακτική, πιο αποφασιστική. Οι σκέψεις πια μοιάζουν επώδυνα πληθωρικές... είναι τα χρόνια, οι εμπειρίες, οι δυσκολίες, οι ομορφιές μιας μυθιστορηματικής ζωής που ακόμη τη θέλω με ευτυχισμένο τέλος. Μιας ζωής γεμάτη από θυσίες, αναμονή, αγώνα, μελέτη, θυμό, αντίδραση, δράση. Μιας ζωής που κάποιες φορές μοιάζει ανούσια, άλλες πάλι μοιάζει σαν σκηνή από μυθιστόρημα άλλης εποχής σε μια βικτωριανή αναζήτηση ρομαντικής ηθικής δικαιοσύνης...

Ζωή μεγάλη λέξη... με απώλειες, με σχέσεις ζωής, με έναν σύντροφο ζωής βράχο, με ανθρώπους που πάνε και έρχονται. Άλλοι μένουν, άλλοι φεύγουν, άλλοι χάνονται... Αυτή τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της να τη ζήσεις Γιώτα και κάθε της στιγμή να είσαι χρήσιμος άνθρωπος για τις άλλες ζωές... Η αποστολή σου σε αυτή τη ζωή είναι βαριά και δύσκολη, η δική σου ζωή σε μια πατρίδα ανισότητας και διαχωρισμών μοιάζει πολύ μικρή... Για κάποιες ζωές όμως είναι πολύτιμη. Ζήσε κορίτσι μου, ζήσε, το καλό αργεί αλλά θα σε βρει... ίσως σε μια άλλη διάσταση του τεράστιου και επιβλητικού σύμπαντος, εκεί όπου όλοι μεταξύ μας, κάθε μορφή ζωής είμαστε ίσοι! Εκεί όπου δεν θα αφήνεις πια φορτωμένα βιογραφικά, εκεί όπου θα είσαι πιο ήρεμη, εκεί όπου θα υπάρχει και για σένα μια θέση μαζί με τα άλλα αστέρια. Ο ουρανός άλλωστε είναι τεράστιος... Τα αστέρια δεν μετρούνται, το ίδιο και οι στιγμές μας σε τούτη τη ζωή, την τόσο απρόβλεπτη, την τόσο μουντή, την τόσο συναρπαστική, την τόσο γεμάτη εκπλήξεις.  Να ζήσεις Γιώτα και να προσπαθείς καθημερινά να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, για σένα, για την ίδια τη ζωή!

Γιώτα Π.