Editorial. Το σύμβολο ζωής!

 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΔΕΣΠΟΤΗ ΖΩΗ

Μέχρι χθες ήσουν ακόμη μια αδέσποτη σκουπιδόγατα με σπίτι σου τους βρώμικους κάδους. Εκεί... όπου αναβλύζει η ανθρώπινη μπόχα της χολής. Πονούσες, κρύωνες, πείναγες, έτρεμες, φοβόσουν, ένιωθες μοναξιά, τρύπωνες κάτω από τα αυτοκίνητα, διψασμένος, βρεγμένος, παγωμένος, τρομαγμένος, αναμένοντας καρτερικά το τέλος σου. Η τύχη σου ήταν προκαθορισμένη, κοινή με αυτή τη μαύρη μοίρα εκατοντάδων αδέσποτων στην κατά τα άλλα «πολιτισμένη» χώρα μας.

Οι μέρες και οι νύχτες κυλούσαν για σένα βασανιστικά, σέρνοντας το αφυδατωμένο κορμάκι σου μέσα σε παγερά αφιλόξενους σκοτεινούς και αδιάφορους δρόμους. Κάποιοι σε έβλεπαν και σε προσπερνούσαν, άλλοι μπορεί να σε κυνηγούσαν, ελάχιστοι σε κοίταζαν με βλέμμα ζεστασιάς και ακόμη πιο λίγοι, ίσως να σου έριχναν χούφτες τροφούλας. Εσύ όμως πάλευες μαχητή της ζωής, σκάλιζες σακούλες σκουπιδιών, έψαχνες για λίγα ψίχουλα αγάπης. Και κάπως έτσι η σύντομη ζωή σου έφθασε στο σήμερα, σε αυτό το διαφορετικό σήμερα που ένιωσες το πρώτο ανθρώπινο χάδι όταν ένα χέρι ανθρωπιάς σήκωσε το πουπουλένιο αδύναμο κορμάκι σου από την άσφαλτο, λίγο πριν να σε διαμελίσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, εκεί όπου η κούραση και η ταλαιπωρία σε καθήλωσε σαν άγαλμα ηρωικό εκλιπαρώντας για βοήθεια.

Αυτό το χέρι σε οδήγησε τυλιγμένο μέσα σε ένα σεντόνι σε μια αγκαλιά που σε κράτησε στοργικά και προσπάθησε να σε γυρίσει πίσω από το μακρινό και παντοτινό ταξίδι σου στο σύμπαν. Αυτή τη μέρα για πρώτη φορά δεν ήσουν φάντασμα, απέκτησες όνομα, κάποιοι δεν αδιαφόρησαν για σένα και έδωσαν μάχη ζωής για να σε κρατήσουν κοντά τους. Αυτή τη μέρα, κοιτάζοντας σε στα μάτια κάποιοι δάκρυσαν πάνω από το ταλαίπωρο κορμί σου, μιλώντας σου, ψιθυρίζοντας λόγια παρηγοριάς... «Κράτα ψυχή μου, άντεξε, κράτα, τώρα πια θα είσαι ο Μουστάκιας, ο γάτος μας, η ψυχή μας. Σου βρήκαμε σπιτάκι, μην φεύγεις, δεν θα είσαι πια μόνος. Θα κάνουμε τα πάντα για σένα, για τη νέα σου ζωή»!

Ήταν πια αργά... το πράσινο σμαράγδι των ματιών σου έχασε τη λάμψη του, έφευγες... Τώρα πια Μουστάκια μου το ταξίδι σου στο αιώνιο σύμπαν θα είναι τόσο όμορφο, θα πετάς, δεν θα πεινάς, θα βρεις και άλλες καλές ενέργειες, θα στήσετε χορό ζωής σε ευλογημένες χωρό-χρονό διαστάσεις μιας άλλης πραγματικότητας, αυτής της αιωνιότητας. Και στις επόμενες ζωές σου προσπάθησε να μην επιστρέψεις ποτέ στη γη... Εδώ σε τούτο τον μίζερο πλανήτη το ανθρώπινο είδος δεν τα αγαπάει τα ζώα. Δεν αγαπάει καμία μορφή ζωής, ούτε καν τη δική του! Φύγε μακριά, πέταξε αλλού με την ελπίδα κάποια στιγμή σε μια άλλη ζωή να βρεθούμε πάλι από κοντά. Μέχρι τότε... συγνώμη ψυχή μου, σε βρήκαμε αργά! Συγνώμη! Καλό σου ταξίδι! Και μετά... τίποτα... το απόλυτο τίποτα... Κράτησες ερμητικά κλειστά τα υγρά ματάκια σου και χάθηκες... από αυτόν τον μάταιο κόσμο. Έφυγες φωτεινό μου πλάσμα, λίγο μετά αφού βίωσες το ύψιστο συναίσθημα της αγάπης, έφυγες χαμογελαστός, ένιωσες πολλά έστω και για λίγο... και μας το έδειξες! Καλή αντάμωση γατούλη, καλή αντάμωση Μουστάκια μας!

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους φίλους και συνοδοιπόρους ζωής που στάθηκαν πλάι μας και στον πλευρό του Μουστάκια, πραγματικοί φύλακες άγγελοι. Είμαι σίγουρη πως από εκεί ψηλά μας ευλογεί με το φως της ψυχής του!